آنیش کاپور - قسمت سوم

هنرمند

آنیش کاپور هنرمند هندی‌الاصل که فعالیت خود را از انگلستان پی گرفت و در روش خاص خود از آمیزش در شیوه هنر بی‌پیرایه و هنر مینیمال بهره جست. شهرت او در دهه 1990 به اوج رسید. او کارهایش را در معتبرترین مراکز هنری جهان نمایش داده، جوایز بسیاری کسب کرده[1] و در پروژه‌های بزرگی مشارکت داشته‌ است. بعضی کارهایش چیزی مابین مجسمه و معماری هستند و رفته رفته ابعاد و مقیاسی خارج از تعریف معمول مجسمه پیدا کردند.

آثاری که اغلب تحت تاثیر تفکر ایجاد فضای خالی یا خلاآفرینی در مجسمه‌سازی است که در این راستا تحت تاثیر لوچیوفونتانا[2] و جووانی آنسلمو[3] و جوزپه پنونه [4]است.

Lucio Fontana — لوچیو فونتانا (1968-1899)

Giovanni Anselmo — پیچش 1968 (147.3*287*132.1) سانتیمتر- اثر آنسلمو

Giuseppe Penone — من بودم، من خواهم بود، من نیستم – اثرپنونه

کاپور همواره با مقایسه‌ای که برخی منتقدان هنری داشته‌اند تا آثار وی را با آثار هنرمندان هندی‌الاصل هم‌دوره او طبقه‌بندی کنند، مخالفت ورزیده و خود را متمایل به جریان‌های اروپایی معرفی می‌کند.

می‌توان گفت وی به نوعی بازیابی گرایش‌های اساسی هنر بی‌پیرایه با خمیرمایه‌های انگلیسی در هنر خود دست یافته است.

تولد

آنیش کاپور 12 مارس سال 1954 در بمبئی[5] هندوستان از پدری هندو و مادری یهودی مهاجر بغداد متولد شد. وی سال‌های نخستین زندگی خود را در شمال هند گذرانید و اوایل دهه 1970 به اسراییل رفت. پس از مدتی در رشته مهندسی در دانشگاه نام‌نویسی کرد اما در کمتر از شش ماه انصراف داد و به نقاشی روی آورد، در سال 1973 به قصد تحصیل در رشته هنر به لندن مهاجرت کرد و در ابتدا به کالج هنری هورنسی[6] و سپس به مدرسه هنر و طراحی چلسی[7] رفت. در کالج هورنسی با پل نیگو[8] آشنا شد که سرمشق هنری وی در آینده حرفه‌اش محسوب می‌شود. از دوره کالج، به مجسمه‌سازی روی آورد و به گفته خود وی برای همیشه در آن گیر افتاد. وی آموزه‌ها را به سرعت جذب می‌کرد و شیفته آوانگاردیسم[9] بود و در دوران تحصیل در چلسی شیفته مارسل دوشان شد. او بعدها با الهام از اثر شیشه بزرگ[10] دوشان، چیدمانی به شکل پرده‌هایی که فضای گالری را تقسیم می‌کردند، به وجود آورد.

[1] دریافت جایزه Duemila در چهل و چهارمین دوسالانه ونیز در سال 1990 و دریافت جایزه ترنر در سال 1991.

[2] Lucio Fontana (1899-1968)

[3] Giovanni Anselmo (1934)

[4] Giuseppe Penone (1947)

[5] Mumbai

[6] Hornsey College of Art

[7] Chelsea School of Art and Design

[8] Paul Neagu (1938-2004)

[9] Avant-Garde

[10] The Large Glass (1915-1922)

منابع

ـ لوسی‌اسمیت، ادوارد (1389)، مفاهیم ‌و‌ رویکردها‌ در آخرین جنبش‌های هنری قرن بیستم، علیرضا سمیع‌آذر، تهران: نشر نظر.

ـ پاکباز، رویین (1389)، دایره‌المعارف هنر: ‌نقاشی‌و‌مجسمه‌سازی‌وگرافیک، تهران: فرهنگ معاصر.

ـ فینگر، برد (1393)، 50هنرمند معاصر که باید شناخت، فراز حسامی، تهران: نشر فرهنگسرای میردشتی.

ـ صحاف‌زاده، علیرضا (1389)، هنر هویت و سیاست بازنمایی: مطالعه‌ای در تاریخ اجتماعی هنر امریکا، تهران:نشر بیدگل.

ـ دومزون روژ، ایزابل (1389)، هنر معاصر، جمال عرب‌زاده، تهران: دانشگاه هنر.

ـ کرد، مهدیه (1391)، اعجاب هنر یا هنر اعجاب، مجله حرفه هنرمند، شماره 43.

ـ مارسی یز (1384)، فرم و فضا در دواثر از آنیش کاپور، ترجمه هستی واعظ، مجله تندیس، شماره 46.

ـ دارابی، هلیا(1382)، مقدمه‌ای بر مجسمه سازی معاصر انگلستان، مجله تندیس، شماره 21.

ـ معبد، امیر(1382)، گفتگو با تونی کرگ، مجله تندیس، شماره19.