چاکایا بوکر(Chakaia Booker) متولد 1953 نیوجرسی است که به دلیل خلق آثار و مجسمه های انتزاعی و بیرون از گالری شهرت دارد.
بوکر در کنار هنر، رشته جامعه شناسی نیز خوانده است، که بی تاثیر بر افکار و ایده های خلق آثار وی نبوده است.
چاکایا بوکر در اوایل دهه 1990 دست به خلق مجسمه های بزرگی زد که در آنها از لاستیک، فولاد و پارچه استفاده شد. در میان عناصر آثار او لاستیک جایگاه ویژه ای دارد. او با برش، پیچاندن ، فشردن، خم کردن، اشکال جدید، عجیب و غریب و حتی تهدیدآمیز می آفریند که به خاطر مقاومت بالا به خوبی در محیط بیرونی مقاوم اند.
برای بوکر، رنگ های متنوع لاستیک ها همانند تنوع انسانهاست و شاید بهتر گفت تنوع سیاه پوستان، ساییدگی و خراش های روی لاستیک ها هم تداعی کننده پیری انسانهاست. در کنار اشاره به انسان ها، لاستیک های دورریخته شده به صنعتی شدن، فرهنگ مصرف گرایی و نگرانی های زیست محیطی نیز اشاره دارد.
در سال 2000 در دوسالانه ویتنی با So Hard to Be Green مجسمه دیواری به ابعاد 390 *640 سانتیمتر شهرت بین المللی بدست آورد.
چاکایا بوکر در سال 2009 بیش از 100 چاپ منحصر بفرد در کارگاه چاپ Robert Blackburn با همکاری چاپگرهای ماهر Phil Sanders و Justin Sanz خلق کرد. اگرچه این دسته از آثار با آثار لاستیک های درهم تنیده متفاوت است، اما پیوند بصری با آثار سه بعدی او را حفظ می کنند. به ترکیب های متراکم و طراح دار تبدیل می شوند که تقریبا سرشار از انرژی دیوانه وار کننده اند. در برخی آثار فرم های انتزاعی از شکل های هندسی که لایه لایه روی کاغذ چسبیده شده اند بیرون می آیند.
در برخی دیگر فیگورهای بدون جنسیت متشکل از الگوهای متراکم، بدون وزن در فضا شناور هستند، اما آماده بیرون زدن از صفحه اند. چاپ های بوکر همچون مجسمه هایش که از مواد غیر معمول استفاده می کرد، از تکنیک های جدید بهره گرفت. از کاغذهای نازک و ظریف استفاده می کرد که در طول فرایند چاپ شفاف می شوند و لایه ها در یکدیگر نفوذ می کردند. سپس این کاغذها را برش می دهد و باهم ترکیب می کند تا فرم نهایی را طرح دار و انتزاعی، تیز و خشن، چرخان و پرانرژی و برخی را بی صدا و فیگوراتیو بسازد.
پوشش بوکر همانند مجسمه هایش است، ظاهری جالب که جزیی از آثار او محسوب می شود. چیزی شبیه عمامه روی سر می گذارد که از ده ها نوار درهم تنیده شده ی پارچه های مختلف ساخته می شود که صورت وی را محاصره می کنند و تا شانه هایش ادامه می یابند. بدنش در پیراهن بلند و انبوهی از پارچه ها پنهان شده است که شلوار و کفش در میان آنها قابل تشخیص است که به نوعی ادغام هنر با بدن و زندگی وی است. از ویژگی های اخلاقی او باید گفت که خجالتی است و تمایلی برای صحبت درباره خود ندارد تا تمرکز بر هنر او باشد.
Raw Attraction تپه ای از تکه های لاستیک بریده شده، ظاهری مانند پر یا فلس به خود گرفته که یک موجود غول پیکر مبهم را می پوشانند و در وسط آن چیزی شبیه آلت زنانه است که از آن یک قطعه فولادی بیرون زده و اشاره دارد به داستان تاریخی- ادبی Vagina dentata یا زن ناقص الخلقه که واژن زن، دندان دارد با این مفهوم که رابطه جنسی ممکن است منجر به آسیب زدن، اخته شدن مرد شود. موتیفی که اوایل قرن 20 توسط سورئالیست ها مکررا استفاده شد.
Acid Rain شامل لاستیک ها و لوله های پلاستیکی است که بوکر آنها را برش داده، بافته و پیچانده و به تابلویی رسا تبدیل کرده است. آثار لاستیک او تداعی کننده تکنیک مونتاژ و ارتباط با فعالیت های سنتی خانگی ( خیاطی و بافندگی) در کنار فناوری و صنعت را نشان می دهد که در این روند از اره ها و مته ها استفاده می کند. بوکر می گوید: “باران اسیدی نمادی از تخریب و تعامل با محیط زیست است. لاستیک های قدیمی و فرسوده که بازیافت می شوند نماد انرژی های متضادی هستند که در حال تبدیل شدن به آثار هنری جدید هستند.” باران اسیدی حدود یک تن وزن دارد و از 12 بخش تشکیل شده که بطور یکپارچه به یکدیگر وصل می شوند. برای طراحی آنها از نرم افزارهای کامپیوتری استفاده می کند و با آرمیچرهایی از چوب و میله به یکدیگر منصل می شوند.
