سونیا بویس
سونیا بویس (Sonia Boyce) هنرمند بریتانیایی افریقایی-کارائیب متولد سال 1962 است که اکنون در لندن زندگی می کند. او از کودکی عادت داشت روی هر سطحی نقاشی بکشد، حاشیه کتاب ها، میزها و دیوار. وی خود را “هنرمندی با چمدان” می داند که همیشه در جاده است. از او به عنوان بخشی از رنسانس فرهنگی سیاهپوستان بریتانیا در دهه 1980 یاد می شود. او اولین هنرمند سیاهپوست بریتانیایی بود که در سال 1987 اثرش توسط تیت خریداری شد و اولین کسی بود که در سال 2016 به عضویت آکادمی سلطنتی انتخاب شد. اولین نمایشگاه او در سال 1983 در مرکز افریقا بود.
آثار اولیه سونیا بویس با گچ و پاستل و موضوع آن خاطرات کودکی، دوستان و خانواده با طراحی پس زمینه هایی شامل تصاویر کاغذ دیواری و رنگ های روشن مرتبط با کارائیب بود. در کارهای بعدی از رسانه های متنوع دیگری برای به تصویر کشیدن زندگی سیاهان معاصر استفاده کرد و تجربیات یک زن سیاه پوست که در میان سفیدپوستان زندگی می کند و اینکه چگونه مذهب، سیاست بر زندگی تاثیر می گذارد را به تصویر درآورد، وی همیشه سعی دارد مبارزه بین پذیرش و مقاومت در برابر ایدئولوژی های مسلط بر جامعه بریتانیا را نشان دهد.
در اثر Missionary Position II سال 1985 از تلاقی فرهنگ های مختلف الهام می گیرد و مخالفت خود را با تربیت مسیحی اش به نمایش می گذارد. هر دو فیگور از چهره خود بویس کشیده شده اند. حالت دعای فرد سمت چپ، پذیرش منفعلانه را در برابر حالت فرد مقابل نشان می دهد. دستمال بسته شده به سر فرد سمت راست بیان کننده حرکت به سمت آزادی فرهنگی است که در دهه 1970 رواج پیدا کرد و فرد مقابل استعاره ای از مبلغان مسیحی را نشان می دهد. این اثر به وسیله آبرنگ،پاستل و مدادرنگی کشیده شده است.
در اثر In From Tarzan to Rambo در سال 1987 حس خود را در رابطه با تصاویر رسانه ای به صورت سیاه سفید نشان می دهد و به کلیشه های هالیوود در رابطه با سیاه پوستان که آنها را نسبت به افراد سفیدپوست در درجات پایین تر تقسیم بندی می کردند، می پردازد و مواجه افراد سفید پوست با سیاه پوستان را که عموما تارزان و بومیان درون جنگل داستان های کمیک دهه 1940 تشکیل می شود را بیان می کند و به نوعی به آن اعتراض دارد. این اثر از ترکیب عکس، رنگ اکریلیک، مدادرنگی خلق شده است.
سونیا بویس از سال 1990 در بخشی از پرفورمنس ها و اجراهای بداهه خود از همکاری و مشارکت با سایر دیگر هنرمندان نیز بهره برده است و نه تنها هنرمندان بلکه از بیننده ها و شرکت کنندگان نیز دعوت می کند که دور هم جمع شوند صحبت کنند، حرکت کنند یا آواز بخوانند.
آثار او شامل طراحی، چاپ، ویدیو، عکاسی، اجرا، چیدمان و صدا ست. کاوش بین صدا و حافظه، پویایی فضا و مشارکت بیننده در آثار وی قابل مشاهده است و به دلیل رویکرد بسیار نوآورانه در آثار خود نظیر استفاده از عناصر اجرایی، سمعی و بصری شناخته شده است.
آثار بویس سوالاتی نظیر چه کسی هنر را می سازد، ایده ها چگونه شکل می گیرند و ماهیت خلاقیت را مطرح می کند و تعصبات نژادی و جنسی را به چالش می کشد و موقعیت خود را به عنوان یک زن سیاه پوست در بریتانیا و رویدادهای تاریخی بررسی می کند.
او در دهه 1980 به عنوان بخشی از جنبش هنرهای سیاه کشورش در کنار دیگر هنرمندان همچون Rasheed Araeen, Lubaina Himid, Shakka Dedi به شهرت رسید، آثار او شامل طراحی های فیگوراتیو و کلاژ بود و سپس گسترش یافت و بعد اجتماعی را دربرگرفت و آهنگ و رقص را نیز شامل شد.
در اثر the audition سال 1997 چیدمانی از 394 عکس سیاه سفید را اجرا می کند که ابعاد هر عکس 30 در 20 سانتیمتر است و در محفظه آلومینیومی قرار گرفته اند و سر افراد کل کادر را پر میکند، برخی تک نفره و برخی چند نفر درون یک قاب جای گرفته اند و کنار هرفرد پلاکی از نام و نام خانوادگی قرار دارد. در این پروژه از افراد خواسته شد که اگر تمایل دارند کلاه گیسی بر سر بگذارند و در پروژه عکاسی همکاری نمایند، با محوریت این موضوع که صورت هر فرد می تواند یک اثر هنری باشد.
تحقیقات 40 ساله او به عنوان یک هنرمند و فرد تحصیل کرده درباره اینکه روی دیوارهای موزه چه می گذرد، منجر به بحث های گسترده ای درباره مسائل سانسور، تفسیر و قضاوت کیوریتوری و چاپ مقاله های بحث برانگیز در رسانه ها شد، به ویژه زمانی که یک اثر نقاشی به طور موقت از مجموعه دائمی گالری حذف و جای آن، فضایی برای یادداشت ها و ثبت افکار بازدیدکنندگان درباره تصاویر زنان اختصاص داده شد. درباره تصاویری از نقاشی های فانتزی یونانی ویکتوریایی که در آن یک استخر پر از زنان برهنه یا نیمه برهنه توسط نقاشان مرد کشیده شده بود.
سونیا بویس بعد از سال ها خلق آثارش، همچنان به دنبال مفاهیم ضدنژادپرستی، مسائل سیاه پوستان، ایدئولوژی های غالب در جوامع و تلفیق فرهنگ ها با ترکیب مواد و متریال های مختلف می پردازد.