Tagترجمه

اویویند فالستروم، نقاش، فیلمساز، مستند ساز پرکار متولد 1928 در سائوپائولو[2] برزیل. آغاز دهه 1930، دهه ای که مسلک های اشتراکی همچون ناسیونالیسم نژادی، سوسیالیسم انقلابی[3] و برنامه ریزی دولتی در غرب گسترش یافت. او تا سال 1939 در برزیل زندگی کرد. در سن 10 سالگی به سوئد سفر کرد تا تابستان را در کنار خانواده سپری کند. شروع جنگ جهانی[4] دوم باعث شد فالستروم نتواند به برزیل برگردد و تا پایان جنگ در این کشور ماند. در این دوره، فالستروم به دلیل درخواست دولت برای خدمت سربازی، تابعیت سوئدی را پذیرفت. پس از جنگ جهانی دوم، تحصیلات عالی خود را در دانشگاه استکهلم در سال 1952 آغاز کرد، سپس سفر به اروپا، برگزاری تئاتر و شعر،  ترجمه و روزنامه نگاری برای مطبوعات سوئد و سپس نویسندگی وفعالیت در حوزه نقد آغاز شد.

بین جنگ جهانی اول و دوم، چند سالی از نقاشی دور ماند. آمبروا وولار یگانه دلال آثار روئو بین سال های 1917 تا زمان مرگ وولار یعنی 1939 بود. در ازای کارگاه و دستمزد،  ژرژ روئو دست به خلق آثار گرافیک و چاپ دستی زد. سیاه قلم های تیزابی و باسمه های آبرنگ که مضمون آنها درد و رنج و وحشت ناشی از جنگ و امید و نجات بودند و در کنار آنها به صورت محدود نقاشی های مذهبی ادامه داشت.

در سال 1903 ژرژ روئو در کنار هنری ماتیس و هنرمندان دیگر در برپایی سالن پاییز نقش بسزایی داشت. برای خلق  نقاشی های سال های 1903 و 1904 اغلب از آبرنگ بهره جست، شاید همین روش سبب رهایی او از شیوه کیاروسکو و رنگمایه قهوه ای سال های کارگاه گوستاو مورو شد. آثار سال های بعد او نیز به همین شیوه آبرنگی نزدیک است؛ تأثیر رنگ سزان در رنگ های آبی و نارنجی قابل مشاهده است.

ژرژ روئو، نقاش منزوی در سال 1871 در محله کارگرنشین پاریس در انبار خانه به دنیا آمد. آثار اولیه روئو اساسا جنبه کارآموزی و کارگاهی داشته که شدت احساسات مذهبی او را نشان می دهند. در این آثار استفاده از رنگ های شاد و تابناک فوویستی مشهود است.

نام فوویسم را لویی وسل، روزنامه نگار و منتقد در سال 1905 درسالن پاییز که تالار ویژه ای برای نقاشی های ماتیس، ولامینک و درن و ژرژ روئو درنظر گرفته بود، گذاشت.

یکی از صحنه‌هایی که ژریکو به نمایش می‌گذارد و در موزه لوور نگه‌داری می‌شود با نام گشودن درب‌های تفتیش عقاید اسپانیا که قطع به یقین جز آخرین آثار ژریکو است؛ طرح اولیه‌ای ناتمام برای تابلویی که هرگز شروع نشد. این طرح گواهی است بر تعهد ژریکو به سیاست لیبرال در اواخر عمر.

ژریکو با زن دیوانه و این گونه آثار سعی در به تصویر درآوردن ترس آدمی برای از دست دادن روان خود و بیان تجربیات درونی افراد بیمار داشته، نه لزوما بیان مظاهر بیرونی بیماری‌های روانی.

این حماسه روی بومی به ابعاد حدود پنج در هفت متر، با استفاده از شیوه کیاروسکو و به سبک کاراواجو به تصویر درآمد. تعدادی از آنها امیدوارانه، تعدادی دیگر در حال بیرون افتادن از قایق، مردی که ناامیدانه جسد پسر خود را در آغوش گرفته و مشغول عزاداری، دیگری غرق در تفکر درباره سرنوشت خویش است، همگی اینها بیانگر جنبه‌های رمانتیک هستند

تئودور ژریکو از پیشگامان برجسته رمانتیسم است که بر اوژن دلاکروا که ممتازترین نماینده‌ی این مکتب است، تاثیر بسیار گذاشت. ژریکو مدتی شاگرد پیرنارسیس گرن و کارل ورنه بود. به مطالعه پیتر پل روبنس پرداخت و در شیوه بکارگیری رنگ و خط، با ژان اگوست دومینیک انگر مخالف و با آنتوان ژان گرو موافق بود و بسیاری از موضوعات معاصر و همچنین مطالعه و نقاشی از اسب‌ها را متاثر از ورنه بود و در آثار گذشتگان به دنبال کشف جنبه‌های گم‌شده نقاشی نِئوکلاسی‌سیسم بود.

نقاشان رمانتیسم سعی در خلق آثاری دارند؛ با موضوعاتی افسانه‌ای و تاریخی که با نهایت شور و هیجان آن را طغیان‌گر و وحشی نشان می‌دهند.این تفکرات در آثار ویلیام بلیک، جان کانستبل، ویلیام ترنر، کاسپار داوید فریدریش و برخی باسمه‌های فرانسیس گویا و بطور شاخص در آثار تِئودور ژریکو و اوژن دلاکراوا قابل رویت است.